Ku Słońcu

milczcie żołnierze i wy w gumofilcach,

bo tej piosenki nikt już nie pamięta,

tak jakby miała za dni kilka święta

wchłonąć przeklęta Ku Słońcu ulica,

ironia losu – jak ten Plac Żołnierza,

gdzie nikt nie oddał honorowej salwy

i purpurowy padał śnieg pobladły,

i nikt nikomu nie musiał się zwierzać,

a potem cisza, jakby manną kaszą

sypał po dachu zburzonego domu,

choć już niczego nie trzeba nikomu,
tylko Ku Słońcu niepotrzebni straszą.