Sztuka kochania

utaj pożegnań nijakich nie trzeba,

jasność zachodu wnika w ścieżkę ciasną,

nad buczynami zawieszony orzeł

jak uwiązany do sklepienia nieba

za karminowo-złocistą obrożę,

by za szczytami wraz ze słonkiem zasnąć.

Kręcą się cicho tryby koczownicze,

koło o koło ściśle zazębione,

bez ułomności człowieczej suwmiarki

matka plisuje do szkoły spódnicę,

na rozpalonej kuchni dymią garnki

zapachem troski, ale okraszonej.

Tramwaj nie dzwoni ani zawiadowca

nadętym gwizdkiem nie nagli nikogo,

tu bez pośpiechu w odpowiedniej dawce

sztuka kochania nigdy nie jest obca

ojcu, choć czasem może spojrzy srogo,
ale potrafi budować latawce.