Motyl Przyszpilony

akiś Ty piękny, motylu,
lecz smutno spoglądasz z gabloty,
w pozie umarłej na skrzydłach
sierpniowej do lotu ochoty.

Żaden już podmuch najlżejszy
nie zdoła cię dźwignąć z niebytu
lekko, jak pyłku drobinę,
i unieść w objęcia błękitu.

Żaden już promyk nie muśnie
Twych skrzydeł rozwartych szeroko
- jesteś jak tęcza bez słońca
przygasła na czarnym obłoku.

Żaden cię wiąz nie ugości
nektarem na pierwsze śniadanie,
żaden cię wiatr nie zaprosi
do tańca na leśnej polanie.

Gdybyś był paziem królowej,
kochałbyś ogrody różane
blisko pałaców i tronów,
lecz tobie te kwiaty nieznane.