Przedwiośnie

ima odejdzie, choć jest piękna
i groźna w swojej szacie białej,
jak śmierć na twarzy pobielałej
jak huk potoku, gdy lód pęka,

a bystrza wody drąży skałę
- kropla po kropli tworzy żyły,
aby wraz z wiosną powróciły
po hibernacji ocalałe:

jeże, chomiki, nietoperze
i najpiękniejsza z polskich roślin
- wierzba znad stawu, by z odrośli
móc na Wielkanoc nieść w ofierze,

i ta płacząca, gdzieś na skwerze
wielkiego miasta i miasteczka,
i ta, gdzie płynie ledwie rzeczka,
pod którą miłość pierwszych zwierzeń,

słowik na drugiej - nocnej zmianie
wyznaje w pieśniach swojej damie,
a mnie to wieczne zakochanie
zmusza do tego, abym dla nich