- wpuściwszy w sień spóźnionych skarg
miłosne pożegnanie,
by echem mknąć przez noc - po świt:
zataczać krąg magiczny,
po liściach drzew się piąć na szczyt
i zwożąc idylliczny,
zalotny śpiew w jedliny cień
- ugodzić słońca grotem
i zbudzić wraz i pieśń, i dzień.
Copyright © by Wiesław Musiałowski 10/15/2001
