Z gór

Tak jarząb blisko szczytu karłowaty,
że zda się celem
następne nasiono z wiatrem za pan brat,

lecz z tej samej chaty,
gdzie karzeł
z karła nowym pokoleniem

i rodzicielka siwych jodły szpilek z piersią rozdartą
nieopacznym gromem,
gdy w noc bezgwiezdną zbłąkane motyle w czułe ramiona
przyjmie poskromione wiąz,

z mrozów tęgich kallusową blizną buka zmurszały pień
owadziej nory łagodną stoków świerkowych krzywizną,
kornik do drążeń korytarzy skory,

osika z topól na leśnej polanie
drżące listowie ledwie zefir chwyta,
wierzba przydrożna
mgieł mętnych spowita suknią historii
mawiali Polanie.

Skaliste brzegi półcieniem paproci
pierwsze zielenie
w szarości olszyny na tych mokradłach knieć błotna pozłoci,
gdy się na tarczy obrócą godziny,

aż do granicy bukowej macierzy
na gołoborzu
srebrzyste jałowce, jak wzór szyszaków pradawnych rycerzy,

(...)