Za chlebem

zemu się smucisz kamieniu
myślami na rozstajnych drogach
uwięzionymi w milczeniu,
że w słowa twa dusza uboga?

To dobrze - nigdy nie zdradzisz,
ilu po radę przychodziło
i ilu mogłeś poradzić,
jak odszukać, co się wyśniło.

Na próżno wierzby płaczące
tęsknicie za Jaśkiem, co z kosą
tańcował rankiem na łące
z trawami srebrzonymi rosą.

Na próżno czekasz potoku,
że przyjdzie, by schłodzić mu stopy
- on z błyskiem nadziei w oku
poszedł do obcych - siec łan złoty.

Dlaczego płaczesz, Chrystusie?