Migawka

hociaż ciemność zapada w przykuchennej izbie,

ona nadal na służbie u smutków codziennych,

porzuconych rupieci, rzeczy bezimiennych,

przecież w nocy, być może, ktoś pogadać przyjdzie.

Zasiedziały się razem: pustka, nicość, duchy,

w opowieści o twierdzy uwikłanej w mroczność,

więc zapyta, czy może sprawę dusz poruczyć,

które w wiecznej zmarzlinie związane z wyrocznią.

Tropi własne wspomnienia, idąc śladem po torach

kilkunastu przystanków: ktoś zdejmuje buty,

wysiadają już nerwy, żołdacy i trupy

i kierunek wskazuje ramię semafora.

Przysypane po dachy śpią w stepie chutory

z tej przedziwnej podróży do Królestwa Bieli,

gdzie prócz wilków zgłodniałych, zza drutów psów sfory

szczerzą zęby w uśmiechu, by truchłem się dzielić.