Spotkanie

Gdy na cmentarzu północ
o groby się obija,
to mówią pewnie duchy,
bo nic tam nie przemija,

jak spacer, gdy pod rękę
w alejkach tak i teraz
być może, jeśli słychać
w szeleście liści, szmerach,

wgrawerowani w granit
pozostajemy echem
grabarza wyobraźni
z nieludzko miłym śmiechem.

Przypomnij mi od kiedy
chodzimy na tę randkę,
lecz jeszcze nie pamiętasz,
przynieśli cię z kagankiem

i rozniecili Światło
cmentarne po pogrzebie,
odtąd jesteśmy razem
w mogiłach bliżej siebie,

a gdy przeminie doba,
ponownie się spotkamy,
upiorni lecz realni
u wrót tajemnej bramy,

będziemy się błąkali
po wyżynach, wądołach,
przez równoległe światy
wśród planet dookoła,

podobnie jak przy wejściu
trwożliwą widząc jasność,
by potem wydorośleć
i móc ponownie zgasnąć,

a gwiazdę po wybuchu
wchłonęły świetlne lata
miliardy w teleskopie,
więc pustka w głębię Świata

być może uleciała
w tę przestrzeń niezmierzoną,
i oto jak na dłoni
przyciśniesz drugą dłonią,

by mieć tę pewność w garści
na przekór niepewności,
że jednak nie wiadomo,
kto pierwszy tam zagości.